Op om 5.45u, ontbijt om 6.45u en vertrek om 8u. We vertrekken vol spanning: Marie-Rose gaat niet mee, Gitte is al na de eerste dag met Ria en Nicole (twee vrijwilligers) meegegaan. Met 10 starten we dus aan de beklimming. We wandelen vaak in stilte, genietend van de natuur en van de inspanningen die ons lichaam moet leveren. Het onderweg zijn...
Het is zwaar: we moeten van 2160 meter klimmen naar 3355 m, da's zo'n 1200 meter overbruggen in een voormiddag. Tot het punt van de lunch (om 11u) gaat het nog. Martine neemt daar afscheid van ons: zij beslist niet naar de top te gaan maar gaat op haar tempo nog een stukje verder. Met 9 ploeteren we voort. Het wordt loodzwaar: we moeten over een massieve rots heen klauteren en Nicole beslist ook te stoppen op 3200m. Voor mij een harde dobber! De moed zakt me in de schoenen. Ik ga nog een beetje verder en wil ook opgeven. Chris en Johan zijn bij mij en moedigen me aan, ze troosten me en willen me erdoor sleuren. Na eens goed uit te huilen beslis ik om er toch verder voor te gaan, samen met Chris. De puinhelling die we op moeten, zo'n 200m, is een ware hel: we wisten dat dit ging komen. Het gaat enorm steil omhoog (zie foto's van de afdaling) en je glijdt voortdurend uit. Na drie stappen moet je op adem komen. Chris en ik ploeteren samen voort en ik moet echt héél diep gaan om dit nog verder aan te kunnen. We komen mensen tegen die zeggen dat het nog zo'n 20 minuten is.... dat geeft hoop.
En dan is er plots het laatste stuk, niet meer zo lastig, en een groot plateau waar Hilde, Ingrid, Robert, Johan al aangekomen zijn, samen met de vrijwilligers en mijne Jo. De ontlading is groot: ik huil om alle emoties die mij de voorbije uren parten hebben gespeeld, het was de zwaarste inspanning in mijn leven maar ik heb het gehaald!!! Als de traantjes gedroogd zijn is er vooral de bewondering om het prachtige landschap. Het is helder weer en rondom zie ik bergen. Het is alsof ik op de top van de wereld sta!!
 |
| Ik heb het gehaald!!!!! |
 |
Immens geluk dat we dit samen hebben kunnen bereiken!
|
 |
| Ingrid schrijft iets neer op de top voor haar overleden zus, Koen geniet van het uitzicht. |
 |
Van kanker naar kracht: een moment voor Lena, Ilse, Michel en Elke die vechten tegen kanker.
Voor Tom die op 11/6/2011 de strijd verloren heeft neem ik een steen mee voor op zijn graf.... |
 |
| Hilde maakt een steenmannetje voor onze teamgenoten die nu niet lijfelijk bij ons zijn, met hun vijf namen erop. |
 |
| De afdaling op de puinhelling, stapje voor stapje (ik, Sandra en Chris) |
 |
| Voorzichtig verder afdalen... |
 |
| over het klauterblok.... |
 |
| Chris en ik klauteren naar beneden |
 |
| Een stuk overbruggen met een touw (op de foto: ik en begeleider Geert met oranje helm) |
 |
| En dan zien we Goriz terug liggen... op het terras staan de anderen klaar om ons te verwelkomen. |
 |
Met 7 haalden we de top en de begeleiders laten ons de eer om eerst beneden te komen.
De anderen zingen ons Monte Perdido-lied vanaan Goriz... Kippenvelmoment! |
Een unieke ervaring: ik kan het met woorden niet omschrijven maar ik hoop dat de foto's voor zich spreken. Op de top was het gewoon euforie, we hebben met volle teugen genoten van het uitzicht, van de emotie, de vreugde in ons.
De aankomst aan Goriz waar de anderen ons opwachtten en ook een groep Spanjaarden meezong om ons te verwelkomen was een uniek moment! Moe maar o zo voldaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten