Ik wou heel graag alle vrienden, familie, collega's, kennissen bedanken die mij tijdens mijn ziekte en voor mijn Monte Perdido expeditie gesteund hebben. Daarom heb ik samen met Ingrid, mede-expeditielid en mijn bedgenote in Spanje, een fotoavond georganiseerd. Er was de afgelopen weken veel werk gekropen in het selecteren en in de juiste volgorde krijgen van alle foto's. Gisteren waren Ingrid en ik er klaar voor: we verwachtten 80 à 90 mensen.
Het was hartverwarmend dat zoveel mensen geïnteresseerd waren in ons verhaal. Eens we gestart waren (met micro want ik was al enkele dagen aan het sukkelen met mijn stem. Van een slechte timing gesproken!) liep het vlotjes: Ingrid en ik wisselden elkaar af, de techniek liet ons niet in de steek en we hadden een zeer aandachtig publiek. Het deed me deugd om eindelijk 'ns tijd te hebben om het héle verhaal over te brengen, om de emoties over te brengen die wij in Spanje zo veelvuldig hebben ervaren. Het was niet onze bedoeling maar op bepaalde momenten zat minstens de helft van de zaal met een krop in de keel.... Maar gelukkig werd er ook gelachen en er klonken oh's en ah's bij de klettersteig en de canyoning.
Onze presentatie duurde iets langer dan een uurtje, net goed. De reacties nadien waren heel fijn: veel mensen kwamen me zeggen dat ze het een fantastische prestatie vonden, dat ze niet wisten dat het zo zwaar was geweest, dat het een avond was die ze niet snel zouden vergeten,....
Ik heb er heel erg van genoten omdat ik graag zo'n avond wilde geven aan al die mensen: hen laten voelen wat wij gevoeld en beleefd hebben in Spanje, hen onderdompelen in een emotievol, intens en positief verhaal.
Ik ben als een zeer gelukkige vrouw gaan slapen en ik zal zeker nog een tijdje nagenieten van deze avond!
zondag 27 november 2011
woensdag 16 november 2011
Nog een foto
In mijn mailbox kreeg ik net van Marc nog een mooie foto van Nicole en ik op de receptie in Parijs:
Getuigenis over Monte Perdido in Parijs
Maandag 14/11/2011 trokken Nicole en ik naar Parijs om te getuigen over onze ervaring. Outward Bound France is pas opgericht en ook zij starten een soortgelijke expeditie, naar de Monte Cinto (Corsica) in september 2012. Het project heet daar: du cancer à la vitalité.
Sabine (van Outward Bound België) zocht kandidaten om in het Frans te getuigen en ik heb meteen toegezegd.
Maandag vertrokken Nicole en ik met de Thalys naar Parijs.
Het kantoor van Obifive (waar ook Outward Bound zit) lag niet zo ver van het station en rond de middag waren we daar. Iedereen was supervriendelijk. Philippe (coördinator van Monte Cintoproject) nam ons mee uit eten. Aan tafel zaten we al honderduit te babbelen over onze ervaringen. Vaak zei Philippe: 'dat moet je straks ook zeggen bij de opname'.
In de namiddag hebben we onze getuigenis voor 's avonds voorbereid: er was een boekvoorstelling (over een vrouw die haar man aan kanker heeft verloren) en daaraan gekoppeld de voorstelling van het project, waarbij Nicole en ik zo'n vijf à tien minuutjes kregen om te getuigen.
Verder werd onze getuigenis ook gefilmd in het kantoor van Obifive want Marc (documentairemaker van In Filmo en partner van Obifive) maakt een documentaire van het hele Monte Cintoproject. Onze getuigenis komt ook op de blog van Obifive om toekomstige kanaidaten 'goesting' te doen krijgen...
We hadden op voorhand enkele vragen gekregen om over na te denken. Op het moment zelf moesten we een beetje 'inlopen': het is niet altijd gemakkelijk om te getuigen in een andere taal. Maar na enkele vragen ging het al veel vlotter en Marc en Philippe waren superenthousiast. Ze hadden blijkbaar voldoende goed materiaal om er iets van te maken. En dat was natuurlijk de bedoeling!
Na de opname hadden we nog een momentje voor onszelf en toen trokken we naar de metro. De projectvoorstelling ging door in Le Clôitre ouvert, een Dominicanerklooster, een bijzondere locatie dichtbij de Champs Elysées. Nicole en ik hadden nog even de tijd voor een buurtwandeling en een koffie. We deden een praatje met Virginie Durand, de auteur van het boek Miettes de crabe (we kregen elk een exemplaar!).
Tegen een uur of zeven begon de projectvoorstelling. Eerst zei de directrice van Obifive iets, dan stelde Philippe het project wat uitgebreider voor en toen kwamen wij aan het woord. Er waren zo'n 30-40 aanwezigen en iedereen luisterde heel geboeid...
Na ons volgde nog de directeur van Editions Yvon (postkaartenbedrijf), tegelijk directeur van Outward Bound France. Op de receptie kwamen verschillende mensen ons zeggen dat ze geraakt waren door onze getuigenis, dat het heel doorleefd en écht was. Dat deed ons natuurlijk veel plezier.
Om 22 uur namen we de trein terug naar Brussel. Philippe was zo attent geweest om een plaatsje in eersteklas te reserveren. Jo kwam ons ophalen in Brussel-Zuid want Nicole bleef bij ons slapen.
Het was een lange maar heel leuke dag. Een fijne ervaring en nu maar hopen dat ze voor Monte Cinto genoeg kandidaten krijgen!
Want hun expeditievoorstel deed ons wel watertanden: 4 voorbereidingsweekends (Fontainebleau, Vogezen, Jura en Auvergne!) en dan een achtdaagse naar Corsica met o.a. overnachting in de Genuese wachttorens en de beklimming van de Monte Cinto (maar ze hadden geen rugzakdragers nodig....).
Info over het programma Monte Cinto, du cancer à la vitalité.
Sabine (van Outward Bound België) zocht kandidaten om in het Frans te getuigen en ik heb meteen toegezegd.
Maandag vertrokken Nicole en ik met de Thalys naar Parijs.
 |
| Nicole in de trein |
In de namiddag hebben we onze getuigenis voor 's avonds voorbereid: er was een boekvoorstelling (over een vrouw die haar man aan kanker heeft verloren) en daaraan gekoppeld de voorstelling van het project, waarbij Nicole en ik zo'n vijf à tien minuutjes kregen om te getuigen.
Verder werd onze getuigenis ook gefilmd in het kantoor van Obifive want Marc (documentairemaker van In Filmo en partner van Obifive) maakt een documentaire van het hele Monte Cintoproject. Onze getuigenis komt ook op de blog van Obifive om toekomstige kanaidaten 'goesting' te doen krijgen...
We hadden op voorhand enkele vragen gekregen om over na te denken. Op het moment zelf moesten we een beetje 'inlopen': het is niet altijd gemakkelijk om te getuigen in een andere taal. Maar na enkele vragen ging het al veel vlotter en Marc en Philippe waren superenthousiast. Ze hadden blijkbaar voldoende goed materiaal om er iets van te maken. En dat was natuurlijk de bedoeling!
 |
| Nicole en ik bij de opname |
 |
| Even lezen in het boek Miettes de crabe |
Tegen een uur of zeven begon de projectvoorstelling. Eerst zei de directrice van Obifive iets, dan stelde Philippe het project wat uitgebreider voor en toen kwamen wij aan het woord. Er waren zo'n 30-40 aanwezigen en iedereen luisterde heel geboeid...
Na ons volgde nog de directeur van Editions Yvon (postkaartenbedrijf), tegelijk directeur van Outward Bound France. Op de receptie kwamen verschillende mensen ons zeggen dat ze geraakt waren door onze getuigenis, dat het heel doorleefd en écht was. Dat deed ons natuurlijk veel plezier.
 |
| Ik, Nicole en Céline Lerenard, directrice Obifive op de receptie |
Het was een lange maar heel leuke dag. Een fijne ervaring en nu maar hopen dat ze voor Monte Cinto genoeg kandidaten krijgen!
Want hun expeditievoorstel deed ons wel watertanden: 4 voorbereidingsweekends (Fontainebleau, Vogezen, Jura en Auvergne!) en dan een achtdaagse naar Corsica met o.a. overnachting in de Genuese wachttorens en de beklimming van de Monte Cinto (maar ze hadden geen rugzakdragers nodig....).
Info over het programma Monte Cinto, du cancer à la vitalité.
woensdag 12 oktober 2011
filmpjes
omdat beelden altijd meer zeggen dan woorden, hierbij twee filmpjes (openen in Windows Media Player) van onze aankomst op de subtop én op de top van de Monte Perdido.
woensdag 28 september 2011
Op radio Katanga Aalst
Collega Koen werkt in zijn vrije tijd ook voor Radio Katanga in Aalst. Hij interviewde mij op 27/9/2011 over het Monte Perdido-project in het kader van de dag van het toerisme. Je kan het interview hier herbeluisteren.
maandag 26 september 2011
Nagenieten...
 |
| Prachtige foto (bedankt Sandra!): schitterend weer en eeuwige sneeuw op de Monte Perdido. |
 |
| Panoramafoto (bedankt Sandra!): ik op het dak van de wereld... |
donderdag 22 september 2011
In de krant!
Mijn blog én de expeditie hebben de krant gehaald. Vandaag een groot artikel in Het Nieuwsblad/De Gentenaar dat je ook online kan lezen.
woensdag 21 september 2011
Zondag 18/9/2011: aankomst in luchthaven Charleroi
Toen we, iets vroeger dan gepland, aankwamen in Charleroi, hoopte ik stilletjes dat Jo mij toch zou komen ophalen (eigenlijk was er afgesproken dat ik met Henk en Sandra zou meerijden).
Tot mijn verbazing zag ik al toen we op onze bagage stonden te wachten (telkens de schuifdeuren opengingen) dat er een spandoek gemaakt was om ons te verwelkomen. Iemand zei me dat Jo er stond. En toen zag ik ook mijn schoonmama Rita!
Bij het buitenkomen bleek dat Jo er was én mijn ouders, schoonouders, broer Geert en schoonzus Carolien. Ik kon mijn ogen niet geloven!!!! Wat een fantastisch ontvangstcomité! Wat voelde ik me gesteund door mijn familie... Bedankt allemaal!
Ook Sabine en Yves van Outward Bound stonden ons op te wachten en we kregen allemaal een witte roos met een mooie tekst erbij:
Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar.
(Antonio Machado)
Ned. vertaling:
Wandelaar, je sporen
zijn de weg, en zij alleen;
wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat in het gaan.
Gaandeweg ontstaat de weg,
en als je omkijkt zie je de baan
die nooit meer betreden zal worden.
Wandelaar, er is geen weg,
slechts een kielzog in de zee.
Thuis was het huis ook nog eens versierd met slingers en ballonnen en wachtten mij twee mooie boeketten! Wat een warm welkom terug! Ook van mijn lieve collega's op het werk kreeg ik op maandag nog een prachtig boeket! Zalig gewoon....
Nu geniet ik vooral van alle fijne reacties, via facebook, via mail of persoonlijk!
Tot mijn verbazing zag ik al toen we op onze bagage stonden te wachten (telkens de schuifdeuren opengingen) dat er een spandoek gemaakt was om ons te verwelkomen. Iemand zei me dat Jo er stond. En toen zag ik ook mijn schoonmama Rita!
Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar.
(Antonio Machado)
Ned. vertaling:
Wandelaar, je sporen
zijn de weg, en zij alleen;
wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat in het gaan.
Gaandeweg ontstaat de weg,
en als je omkijkt zie je de baan
die nooit meer betreden zal worden.
Wandelaar, er is geen weg,
slechts een kielzog in de zee.
Thuis was het huis ook nog eens versierd met slingers en ballonnen en wachtten mij twee mooie boeketten! Wat een warm welkom terug! Ook van mijn lieve collega's op het werk kreeg ik op maandag nog een prachtig boeket! Zalig gewoon....
Nu geniet ik vooral van alle fijne reacties, via facebook, via mail of persoonlijk!
Zaterdag en zondag 17 en 18/9/2011
Zaterdag = rustdag en inpakken! Afscheid van Geert en Ilse die met het busje al naar België vertrekken.
Zondag: vertrek om 10.30u naar het weg waar Armando van Autocarres Murillo ons komt oppikken. (4 km = 1 uur stappen).
We stoppen nog een uurtje in Ainsa om het historisch centrum te bezoeken. Daar zijn toevallig volksfeesten aan de gang.
Dan rijden we door naar Zaragoza waar we ook nog een uurtje rondwandelen voor we naar de luchthaven gebracht worden.
Op de luchthaven in Charleroi wacht ons een uitgebreid welkomstcomité! (foto's later vandaag)
Zondag: vertrek om 10.30u naar het weg waar Armando van Autocarres Murillo ons komt oppikken. (4 km = 1 uur stappen).
We stoppen nog een uurtje in Ainsa om het historisch centrum te bezoeken. Daar zijn toevallig volksfeesten aan de gang.
 |
| Plein in Ainsa |
Op de luchthaven in Charleroi wacht ons een uitgebreid welkomstcomité! (foto's later vandaag)
vrijdag 16/9/2011: canyoning
Opmerking: hiervan heb ik geen foto's omdat dit een wateractiviteit is. Els van Poco Loco had wel een waterbestendig fototoestel bij maar de foto's werden nog niet doorgestuurd.
Vandaag staat de canyoning met Poco Loco op het programma. Ik kijk er erg naar uit want ik hou van het water en zie dit als een enorme uitdaging.
Na een rit door de Canyon de Anisclo komen we aan bij een parking waar we lunchen en onze badpakken aantrekken. Met ons pak in een speciale constructie als rugzak op onze rug vertrekken we via een pad omhoog: we gaan in een zijrivier van de canyon. Na een half uurtje stappen komen we aan het water waar ons de vervelende klus wacht om het pak aan te trekken! En dan: in het ijskoude water.... het pak (en de schoenen!) loopt vol maar isoleert je dan tegen de koude.
Je blijft ook drijven met zo'n pak. We mogen even proberen om naar beneden te springen van een geringe hoogte (1.5 meter): dat valt best mee!
Je kan al enkele foto's bekijken van Poco Loco op hun website om een idee te hebben van canyoning (het zijn wel foto's van 2010 en met andere mensen!).
We wandelen zowel in als uit het water, zwemmen, springen van hogere rotsen (eerst een meter of vier, later tot 7 meter....). We kruipen onder rotsen door, in spleten, glijden naar beneden over de rotsen (zoals bij een waterglijbaan). Het ultieme stuk is de afdaling in een rotskloof waar je onder de rotsen door in het water zwemt en dan naar boven komt aan een waterval. Prachtig!
Op het einde staat nog een rappel op het programma: voorbij de waterval moeten we afdalen van de rots, zo'n 15 meter diep tot in het water. Enkele haken af en hebben genoeg 'gecanyoned' (het is ook wel vermoeidend, zo in het water). Met z'n vijven willen we nog de rappel doen. Ik wil afhaken door mijn hoogtevrees... Maar ik besef dat het een unieke kans is en dat ik nadien spijt zal hebben. Met veel geduld legt Els me (nogmaals) uit wat we gaan doen. De veiligheid is op en top maar de stap zetten zit in 't koppeke....
Ik begin aan de rappel met mijn tochtgenoten als toeschouwers op de brug! Zachtjes laat ik me zakken en het gaat ongelooflijk goed. In het water vangt Ilse mij op en ik ben weer zo blij en emotioneel dat ik het toch maar gedaan heb!!!! (foto's genomen door Marie-Rose van dit gedeelte volgen nog!)
Een eind verder is er nog een hoge sprong van 7 meter naar beneden in het water... Met drie van de groep wagen we ons eraan: Hilde, Ingrid en ik. Dit is echt verstand op nul zetten en gewoon vooruit stappen, in de dieperik. De klap met het water is groot maar valt mee door het neopreenpak en de helm.
Een schitterende ervaring! Mijn kinderen zouden dit fantastisch vinden!
In dit filmpje zie in de eerste anderhalve minuut de canyon die wij gedaan hebben (rond San Urbez). Verder in het filmpje ook beelden van het nationaal park waar wij gewandeld hebben.
Vandaag staat de canyoning met Poco Loco op het programma. Ik kijk er erg naar uit want ik hou van het water en zie dit als een enorme uitdaging.
Na een rit door de Canyon de Anisclo komen we aan bij een parking waar we lunchen en onze badpakken aantrekken. Met ons pak in een speciale constructie als rugzak op onze rug vertrekken we via een pad omhoog: we gaan in een zijrivier van de canyon. Na een half uurtje stappen komen we aan het water waar ons de vervelende klus wacht om het pak aan te trekken! En dan: in het ijskoude water.... het pak (en de schoenen!) loopt vol maar isoleert je dan tegen de koude.
Je blijft ook drijven met zo'n pak. We mogen even proberen om naar beneden te springen van een geringe hoogte (1.5 meter): dat valt best mee!
Je kan al enkele foto's bekijken van Poco Loco op hun website om een idee te hebben van canyoning (het zijn wel foto's van 2010 en met andere mensen!).
We wandelen zowel in als uit het water, zwemmen, springen van hogere rotsen (eerst een meter of vier, later tot 7 meter....). We kruipen onder rotsen door, in spleten, glijden naar beneden over de rotsen (zoals bij een waterglijbaan). Het ultieme stuk is de afdaling in een rotskloof waar je onder de rotsen door in het water zwemt en dan naar boven komt aan een waterval. Prachtig!
Op het einde staat nog een rappel op het programma: voorbij de waterval moeten we afdalen van de rots, zo'n 15 meter diep tot in het water. Enkele haken af en hebben genoeg 'gecanyoned' (het is ook wel vermoeidend, zo in het water). Met z'n vijven willen we nog de rappel doen. Ik wil afhaken door mijn hoogtevrees... Maar ik besef dat het een unieke kans is en dat ik nadien spijt zal hebben. Met veel geduld legt Els me (nogmaals) uit wat we gaan doen. De veiligheid is op en top maar de stap zetten zit in 't koppeke....
Ik begin aan de rappel met mijn tochtgenoten als toeschouwers op de brug! Zachtjes laat ik me zakken en het gaat ongelooflijk goed. In het water vangt Ilse mij op en ik ben weer zo blij en emotioneel dat ik het toch maar gedaan heb!!!! (foto's genomen door Marie-Rose van dit gedeelte volgen nog!)
Een eind verder is er nog een hoge sprong van 7 meter naar beneden in het water... Met drie van de groep wagen we ons eraan: Hilde, Ingrid en ik. Dit is echt verstand op nul zetten en gewoon vooruit stappen, in de dieperik. De klap met het water is groot maar valt mee door het neopreenpak en de helm.
Een schitterende ervaring! Mijn kinderen zouden dit fantastisch vinden!
In dit filmpje zie in de eerste anderhalve minuut de canyon die wij gedaan hebben (rond San Urbez). Verder in het filmpje ook beelden van het nationaal park waar wij gewandeld hebben.
donderdag 15/9/2011: rustdag
Vandaag weer in Miraval en even bekomen van de emoties en de vermoeidheid van de voorbije dagen. We ontbijten onder de boom en bezinnen even aan het water.
 |
| Els van Poco Loco legt uit wat de canyoning zal inhouden |
In de vooravond gaan we in Lamiana onze neopreen pakken passen voor de canyoning van morgen. Els en Christian van de Belgische organisatie Poco Loco zullen ons hierin begeleiden en hun uitvalsbasis is in Lamiana.
 |
| Aankomst in Lamiana |
Ik bezoek ook even Jo zijn hotelkamertje, bel naar huis met zoon Gilles, krijg schouderkine van Nicole en probeer me dan in zo'n pak te wurmen: wat een klus!!!!!
 |
| Aanstropen is hier letterlijk te nemen! |
 |
| Yes, ik heb het aangekregen!!!!! Voel me wel heel onnozel nu..... |
woensdag 14/9/2011: afdaling van Goriz naar de Valle de Ordesa
Vandaag dalen we af naar de Vallei van Ordesa: eerst een groot stuk dalen, tot aan de rivier.
Daar lunchen we aan de Cola de Caballo, een waterval met de naam 'paardenstaart' door de uitwaaiering van het water.
 |
| Cola de Caballo |
Dan komen we in een meer toeristische vallei met veel wandelaars waar we nog een heel lang stuk wandelen tot aan het Outward Bound busje. Terug in de bewoonde wereld!
 |
| Valle de Ordesa |
Enkele reflecties...
Doordat alle franjes wegvallen en doordat je in de pure natuur bent kom je tot de essentie van menselijk contact. Je kan zoveel delen en uiterlijk is niet meer belangrijk. We hebben samen iets unieks meegemaakt. Bedankt tochtgenoten!
Door de sterkte van de groep bereik je veel meer dan je alleen zou bereiken: zonder de groep was het me nooit gelukt!
Door de sterkte van de groep bereik je veel meer dan je alleen zou bereiken: zonder de groep was het me nooit gelukt!
 |
| De groep aan Goriz bij het afscheid van de sherpa's: (vlnr) begeleider Ilse, Nicole, Frieda, Robert, Martine, Marie-Rose, Sandra, Ingrid, Johan, Hilde, ik, Chris, begeleider Geert en gids Koen |
Door in stilte te wandelen ga je diep naar jezelf en laat je de schoonheid en puurheid van de natuur toe.
Door 12 mensen samen te brengen in zo'n intens project komt er een dynamiek op gang. Al die verschillende karakters zorgen voor intense momenten maar ook voor wrijvingen. Hoe je daarmee omgaat leert je veel over jezelf!
dinsdag 13/9/2011: tocht naar de top van de Monte Perdido
Op om 5.45u, ontbijt om 6.45u en vertrek om 8u. We vertrekken vol spanning: Marie-Rose gaat niet mee, Gitte is al na de eerste dag met Ria en Nicole (twee vrijwilligers) meegegaan. Met 10 starten we dus aan de beklimming. We wandelen vaak in stilte, genietend van de natuur en van de inspanningen die ons lichaam moet leveren. Het onderweg zijn...
Een unieke ervaring: ik kan het met woorden niet omschrijven maar ik hoop dat de foto's voor zich spreken. Op de top was het gewoon euforie, we hebben met volle teugen genoten van het uitzicht, van de emotie, de vreugde in ons.
De aankomst aan Goriz waar de anderen ons opwachtten en ook een groep Spanjaarden meezong om ons te verwelkomen was een uniek moment! Moe maar o zo voldaan....
Het is zwaar: we moeten van 2160 meter klimmen naar 3355 m, da's zo'n 1200 meter overbruggen in een voormiddag. Tot het punt van de lunch (om 11u) gaat het nog. Martine neemt daar afscheid van ons: zij beslist niet naar de top te gaan maar gaat op haar tempo nog een stukje verder. Met 9 ploeteren we voort. Het wordt loodzwaar: we moeten over een massieve rots heen klauteren en Nicole beslist ook te stoppen op 3200m. Voor mij een harde dobber! De moed zakt me in de schoenen. Ik ga nog een beetje verder en wil ook opgeven. Chris en Johan zijn bij mij en moedigen me aan, ze troosten me en willen me erdoor sleuren. Na eens goed uit te huilen beslis ik om er toch verder voor te gaan, samen met Chris. De puinhelling die we op moeten, zo'n 200m, is een ware hel: we wisten dat dit ging komen. Het gaat enorm steil omhoog (zie foto's van de afdaling) en je glijdt voortdurend uit. Na drie stappen moet je op adem komen. Chris en ik ploeteren samen voort en ik moet echt héél diep gaan om dit nog verder aan te kunnen. We komen mensen tegen die zeggen dat het nog zo'n 20 minuten is.... dat geeft hoop.
En dan is er plots het laatste stuk, niet meer zo lastig, en een groot plateau waar Hilde, Ingrid, Robert, Johan al aangekomen zijn, samen met de vrijwilligers en mijne Jo. De ontlading is groot: ik huil om alle emoties die mij de voorbije uren parten hebben gespeeld, het was de zwaarste inspanning in mijn leven maar ik heb het gehaald!!! Als de traantjes gedroogd zijn is er vooral de bewondering om het prachtige landschap. Het is helder weer en rondom zie ik bergen. Het is alsof ik op de top van de wereld sta!!
 |
| Ik heb het gehaald!!!!! |
 |
| Immens geluk dat we dit samen hebben kunnen bereiken! |
 |
| Ingrid schrijft iets neer op de top voor haar overleden zus, Koen geniet van het uitzicht. |
 |
| Van kanker naar kracht: een moment voor Lena, Ilse, Michel en Elke die vechten tegen kanker. Voor Tom die op 11/6/2011 de strijd verloren heeft neem ik een steen mee voor op zijn graf.... |
 |
| Hilde maakt een steenmannetje voor onze teamgenoten die nu niet lijfelijk bij ons zijn, met hun vijf namen erop. |
 |
| De afdaling op de puinhelling, stapje voor stapje (ik, Sandra en Chris) |
 |
| Voorzichtig verder afdalen... |
 |
| over het klauterblok.... |
 |
| Chris en ik klauteren naar beneden |
 |
| Een stuk overbruggen met een touw (op de foto: ik en begeleider Geert met oranje helm) |
 |
| En dan zien we Goriz terug liggen... op het terras staan de anderen klaar om ons te verwelkomen. |
 |
| Met 7 haalden we de top en de begeleiders laten ons de eer om eerst beneden te komen. De anderen zingen ons Monte Perdido-lied vanaan Goriz... Kippenvelmoment! |
De aankomst aan Goriz waar de anderen ons opwachtten en ook een groep Spanjaarden meezong om ons te verwelkomen was een uniek moment! Moe maar o zo voldaan....
Sfeerbeelden berghut Goriz
 |
| De beddebakken in Goriz, drie hoog |
 |
| Uit zo'n bedden kan je niet elegant opstaan: lachen dus!!! |
 |
| Even mijn dagboek aanvullen, een momentje voor mezelf |
 |
| Avondlijk reflectiemoment met de groep: wat zal morgen ons brengen bij de beklimming? |
 |
| Avondeten in Goriz: bonensoep! |
 |
| Spanning op het terras de ochtend voor onze klim |
 |
| Ochtendlijk uitzicht vanaf Goriz |
 |
| Zingen met een groep Spaanse collega's uit Valencia! |
maandag 12/9/2011: vertrek naar refugio Goriz
Vroeg op in het donker en het is nog koud in de bergen! We moeten onze tent afbreken en eten als ontbijt muesli met melkpoeder (aangelengd met water). De zon komt op boven de bergen en we vertrekken naar de Canyon de Anisclo (de langste canyon van Europa): we moeten dalen tot aan het water!
De afdaling is steil en we moeten uiterst voorzichtig zijn. In het dal wisselt het ene mooie vergezicht het andere af!
 |
| Hilde bij ons vertrek aan San Vicienda |
 |
| Martine en Chris tijdens de afdaling |
 |
| Canyon de Anisclo |
 |
| Dal van de Canyon de Anisclo |
We lunchen aan Fuenblanca, een prachtige waterval waar ik mijn voetjes lekker verfrist heb.
 |
| Lunch aan Fuenblanca |
Een heerlijk plekje in de zon... Ik zou er uren kunnen zitten maar we moeten verder want na de afdaling volgt nu de beklimming.... En het is een verdomd steile beklimming, terug uit het dal. Koen, onze gids, had ons gewaarschuwd! Bovendien is het middag en de zon brandt!
Een eind verder halen de vrijwilligers ons in: ze zijn natuurlijk maar met vier en bovendien zijn enkele van hen ervaren bergwandelaars. Ze schieten dus sneller op!
 |
| Vooraan: Hilde, ik, Nicole en onze gids Koen achter ons. |
Eens we over deze col zijn is het niet zo ver meer naar ons einddoel: de bemande berghut Goriz. Hoewel, niet ver, dat valt nog ferm tegen! We komen vermoeid en met zere voeten aan om 18.15u in Goriz.
Na het ontdekken van onze kamer (vergelijk het met de beddebakken in een concentratiekamp... met zo'n 36 in 1 kamer, drie rijen hoog, allemaal naast elkaar) besluit ik de douches links te laten liggen (3 douches en 3 wc's voor 100 man) en samen met Sandra, Ilse, Hilde en Nicole gaan we ons wassen in de rivier! Zalig, nog net in het avondzonnetje, op 2160m hoogte!
Na het ontdekken van onze kamer (vergelijk het met de beddebakken in een concentratiekamp... met zo'n 36 in 1 kamer, drie rijen hoog, allemaal naast elkaar) besluit ik de douches links te laten liggen (3 douches en 3 wc's voor 100 man) en samen met Sandra, Ilse, Hilde en Nicole gaan we ons wassen in de rivier! Zalig, nog net in het avondzonnetje, op 2160m hoogte!
We krijgen om 20uur lekker eten: soep, rauwe groenten, vlees en patatjes en een citroenpudding als dessert. Na het eten kruip ik vermoeid in bed! Ondanks de beddebakken is het toch zalig slapen want de vrijwilligers zijn hier ook en mijne Jo slaapt naast mij! Zo moe dat ik de snurkers in de kamer niet hoor....
Abonneren op:
Posts (Atom)