Ik wou heel graag alle vrienden, familie, collega's, kennissen bedanken die mij tijdens mijn ziekte en voor mijn Monte Perdido expeditie gesteund hebben. Daarom heb ik samen met Ingrid, mede-expeditielid en mijn bedgenote in Spanje, een fotoavond georganiseerd. Er was de afgelopen weken veel werk gekropen in het selecteren en in de juiste volgorde krijgen van alle foto's. Gisteren waren Ingrid en ik er klaar voor: we verwachtten 80 à 90 mensen.
Het was hartverwarmend dat zoveel mensen geïnteresseerd waren in ons verhaal. Eens we gestart waren (met micro want ik was al enkele dagen aan het sukkelen met mijn stem. Van een slechte timing gesproken!) liep het vlotjes: Ingrid en ik wisselden elkaar af, de techniek liet ons niet in de steek en we hadden een zeer aandachtig publiek. Het deed me deugd om eindelijk 'ns tijd te hebben om het héle verhaal over te brengen, om de emoties over te brengen die wij in Spanje zo veelvuldig hebben ervaren. Het was niet onze bedoeling maar op bepaalde momenten zat minstens de helft van de zaal met een krop in de keel.... Maar gelukkig werd er ook gelachen en er klonken oh's en ah's bij de klettersteig en de canyoning.
Onze presentatie duurde iets langer dan een uurtje, net goed. De reacties nadien waren heel fijn: veel mensen kwamen me zeggen dat ze het een fantastische prestatie vonden, dat ze niet wisten dat het zo zwaar was geweest, dat het een avond was die ze niet snel zouden vergeten,....
Ik heb er heel erg van genoten omdat ik graag zo'n avond wilde geven aan al die mensen: hen laten voelen wat wij gevoeld en beleefd hebben in Spanje, hen onderdompelen in een emotievol, intens en positief verhaal.
Ik ben als een zeer gelukkige vrouw gaan slapen en ik zal zeker nog een tijdje nagenieten van deze avond!
Ik heb veel bewondering voor wat jullie bereikt hebben. Met vriendelijke groet, @nne
BeantwoordenVerwijderen