Al een tijdje speelt het in mijn hoofd dat ik, als ik op die top van de Monte Perdido sta, al mijn kracht en gedachten wil doorgeven aan twee (ondertussen drie) mensen in mijn omgeving die momenteel kanker doormaken. Speciaal voor Ilse, Tom en Michel wil ik daar op 3355 m een schietgebedje naar boven sturen.
Vanmorgen vernam ik dat Tom de strijd verloren heeft.... Compleet ondersteboven was/ben ik.
Ik kende Tom niet zo goed: in februari had ik voor het eerst contact met hem via een gemeenschappelijke kennis. Bij Tom was ook non-Hodgkin vastgesteld en hij had graag contact gehad met een lotgenoot. Zo hebben we wat heen-en-weer gemaild en werden we vrienden op Facebook. Hij werd door dezelfde arts behandeld in hetzelfde ziekenhuis als ik, was een leeftijdsgenoot en zijn zoontje heet ook Gilles.
Begin mei ben ik hem onverwacht eens gaan opzoeken in Sint-Lucas. Het was een fijn gesprek.
De chemo sloeg niet zo goed aan bij hem en hij zat ondertussen aan zijn derde chemokuur. Een stamceltransplantatie was nodig.
Ik kan het niet geloven dat Tom er niet meer is. Hij was 36 jaar... had onlangs nog de vierde verjaardag van zijn zoontje gevierd. Hij had me gesponsord voor mijn stadsloop...
Iemand van onze expeditieleden heeft een bijnadood-ervaring gehad en me verteld hoe mooi het is hierna. Tom, ik hoop voor jou dat het mooi is daar, dat je je daar geborgen voelt en dat je je vrouw en kleine Gilles beschermt van daarboven ergens. Wil jij mij ook een beetje beschermen als ik die berg opklim waar ik dat schietgebedje wil doen?
Tom, het ga je goed. We zien elkaar niet meer als levende wezens maar misschien wel ooit op een andere manier?
Lieve Heidi,
BeantwoordenVerwijderenHier word ik helemaal stil van...
Kan heel goed begrijpen dat je hier totaal ondersteboven van bent.
Het doet altijd verschrikkelijk pijn iemand te moeten verliezen die tegen dezelfde ziekte als wij gevochten heeft, maar het dan helaas niet haalt.
En zeker als je dan ook nog zoveel raakpunten met de persoon in kwestie hebt.
Maar ik ben er zeker van dat Tom jou een teken zal geven als we bovenop de Monte Perdido staan.
Heel veel sterkte, en als je nood hebt aan een luisterend/troostend oor, je weet dat je me altijd mag bellen hé.
Warme knuffel,
Marie-Rose
goh Heidi, kippevel krijg ik hiervan,je kan het zo mooi en zo sereen verwoorden....
BeantwoordenVerwijderenDit had ik nog niet gelezen....
BeantwoordenVerwijderenMooie tekst Heidi, en ben er zeker van dat Tom dit enorm zou geapprecieerd hebben !
Stefaan
Bedankt STefaan, en Greet en Marie-Rose!
BeantwoordenVerwijderenTrouwens, ik moet ook nog een schietgebedje doen voor Elke en Lena op die berg....!